Verhuur van woon-en niet-leefruimten

Tot op heden heeft de burgerlijke rechtsleer geen vaste en ondubbelzinnige criteria ontwikkeld om bepaalde voorwerpen als onroerende goederen te kwalificeren. In feite gaat het om het feit dat de staat, rekening houdend met de betekenis van het voorwerp, het specifiek als zodanig verklaart (onroerend goed) en het in omloop brengt met een speciale regeling die de betrekkingen sterker maakt. Volgens de auteur is het noodzakelijk een reeks verschillende criteria toe te passen (nauwe band met het terrein, functionele onafhankelijkheid, volledigheid voor het beoogde gebruik, fundamentaliteit, lange gebruiksduur, aanzienlijke waarde, individualiteit). Tegelijkertijd is de toepassing ervan slechts mogelijk met de aanwijzing van de wet betreffende de uitbreiding van de wettelijke regeling van het onroerend goed tot een bepaald voorwerp.Onder wetenschappers bestaat er geen consensus over de vraag of niet-residentiële gebouwen, en met name delen daarvan, in overeenstemming zijn met de in het Burgerlijk Wetboek van de Russische Federatie opgesomde tekens van onroerend goed. In het kader van de wetgevingshervormingen zou de inhoud van artikel 130 van het Burgerlijk Wetboek van de Russische Federatie moeten worden herzien, waarbij niet alleen de lijst, maar ook de kwalificatiecriteria voor de indeling van onroerend goed als onroerende goederen zouden moeten worden gespecificeerd.