Trauma door occlusie

Trauma door occlusie wordt gedefinieerd als een letsel dat optreedt in het parodontium als de geaccepteerde occlusale druk het aanpassingsvermogen ervan heeft overschreden.1,2 Trauma door occlusie wordt geclassificeerd als primair en secundair, waarbij primair occlusietrauma ontstaat door abnormale occlusale krachten die inwerken op een redelijk goed parodontaal systeem, terwijl secundair occlusietrauma ontstaat door fysiologische of ongezonde occlusale krachten die inwerken op een dentitie die ernstig gecompromitteerd is door het verlies van ondersteunend alveolair bot. Deze krachten kunnen goed worden aangepast door de tand-ondersteunende zachte weefsels als ze binnen een normaal bereik vallen, maar extreme occlusale krachten kunnen pathologische veranderingen in de zachte weefsels veroorzaken. De grootte, richting, lengte en frequentie van dergelijke krachten worden gewoonlijk gebruikt om ze te beschrijven.