TAT jako dzialanie terapeutyczne z osobami starszymi

Cz¿owiek starszy czuje si¿ samotny, opuszczony, bezu¿yteczny, poci¿gni¿ty dystansem dzieci¿stwa, przeszyty stratami psychicznymi i fizycznymi. Do¿wiadczaj¿ procesów, które s¿ stale (re)aktywowane; trauma, ¿äoba, utrata pami¿ci.... I zadaje sobie pytania, na które nie ma odpowiedzi od zarania dziejów. Poddaje si¿ impulsowi, który zna tylko ¿mier¿ jako ostateczne schronienie. Jest atakowana przez tzw. procedury administracyjne, które nieustannie uprzedzaj¿ jej ¿mier¿ i przypominaj¿, czym by¿ jej "dom". Czy powinni¿my decydowä, jak ma ¿y¿ do ko¿ca ¿ycia? Czego taka osoba oczekuje od naszej kliniki, od nas, "psychiatrów"? Jak psychoanaliza mo¿e odpowiedzie¿ na sytuacj¿, która konfrontuje cz¿owieka z rzeczywisto¿ci¿ pe¿n¿ dziur? Czy mo¿na wprowadzi¿ co¿, co istnieje, co ma sens, co oddaje nap¿dowi ¿ycia jego zdolno¿¿ do tworzenia, do zadowalania siebie i "Innego", nie zaprzeczaj¿c jednak z góry ustalonemu przeznaczeniu? Czy mo¿na reaktywowä impuls, który pozwoli mu gdzie¿ "odreagowä", zbli¿y¿ si¿ do "rzeczy" z cäym spokojem, upewni¿ si¿, ¿e pragnienie wci¿¿ tam jest?