Spelen ALS Hsp Met Dissociatie

Als baby speelde ik een keer met mijn eigen poep. Toen ik een baby was at mijn hond mijn poep. Dat zijn mijn eerste herinneringen bij het woord "spelen". Nu ik 61 jaar ben, speel ik op een andere manier. Als een volwassene. Met mijn werkervaring, mijn levenservaring en mensenkennis. Door de manier waarop ik in ons gezin opgroeide, is mijn mensenkennis wat groter geworden. Niet op een positieve manier. Het is gebleken, dat veel mensen psychische aandoeningen kunnen hebben, waardoor ze op een sluwe manier met gevoelens van andere mensen spelen. Ze spelen spelletjes die bijna onmerkbaar plaatsvinden. Mijn therapie zorgt ervoor, dat ik signalen wat dat betreft snel zal herkennen. Als HSS zal ik die signalen snel waarnemen en adequaat ermee omgaan. Op mijn eigen manier. Het blijkt dus dat er veel negatieve menselijke aspecten zijn waar ik rekening mee moet houden. Deze kennis houdt mij, als HSS, niet tegen om spelletjes te blijven spelen. Ik houd me aan mijn eigen normen en waarden: open en direct.