Lichamen in het psychiatrisch ziekenhuis, de blik en de camera: vanuit de mogelijkheid om de waanzin in de 19e eeuw weer te geven

Fotografie voor de wetenschap werd in de 19e eeuw gezien als het favoriete mechanisme om de werkelijkheid vast te leggen buiten wat het menselijk oog kon zien. Tijdens het uitbreidingsproces van het fotoapparaat diende het gebruik van de fotografie meerdere doelen: experimenteel, pedagogisch en informatief rond de nieuwe ontdekkingen van de wetenschap. We zijn geïnteresseerd in het denken over medische fotografie als een document dat de relaties tussen macht, discours en beeldcultuur kan weergeven, waarbij we de analyse ervan voorstellen vanuit een kritische benadering waarin het representatieve karakter van het beeld wordt beschouwd op grond van zijn verschillende dialectiek, zowel op historisch niveau als in relatie tot het onderwerp dat zich voor het beeld positioneert, en in de context van de culturele betekenis van de visuele producties.